Beeckman, Paul-Felix, De Studentenrevolte van 1924/25 te Leuven, Uitgeverij de Nederlandsche Boekhandel, Belgium, Antwerpen/Amsterdam, 1975.
Coll.: Cap’n
Paul-Felix Beeckman was born in Ninove on 24 January 1900. At the end of the First World War he studied law at the Von Bissing University, the University of Ghent under German occupation. It was not until 1922 that he was able to continue his studies at the KULeuven. Here he immediately joined the editorial board of the “Algemeen Katholiek Vlaamsch Studentenverbond” (AKVS) and published in “Ons Leven”. In 1924 he became chairman of the “Katholiek Vlaamsch Hoogstudentenverbond” (KVHV) in Leuven.
In this work he discusses the run-up to and the development of the student revolt in which he played a role.
It was a time of great tension at the Leuven Alma Mater because of the language issue that arose. Demonstrations and congresses followed each other in rapid succession, and several magazines performed a literary joust. On the streets, too, there were regular physical encounters between Flemish and Walloon students. The breaking point, however, followed in the early morning after the IXth Great Dutch Student Congress. This congress took place despite several attempts to boycott it. At the end of the meeting, two Flemish students walked to their quarters when they were attacked by a group of French-speaking students. One of them, Gabriel “Gaby” Colbacq, got hold of the cap of a Fleming, who in turn drummed up his comrades to find the cap. Two students, among them Berten Vallaeys, found Colbacq and started the chase. However, Colbacq fled into his dorm and shot his pistol at the students through the doorway. Vallaeys was badly injured and was taken away. Colbacq was arrested and confessed that he had acted out of racial hatred.
When the students returned to Leuven after the Easter holidays, an announcement was published by the academic authorities forbidding any manifestation, the so-called ‘Avis of May 3, 1924’. They also discovered that Colbacq had come off with a very light punishment, which stirred up the Flemish students because the ordinance seemed to be directed against them. The KVHV, led by Beeckman, protested against this. Beeckman was called to the Vice and without any chance to defend himself he received the Consilium Abeundi, which meant he was sent away from the university.
The Vice President of the KVHV, Gerard Romsee, wrote an open letter to Rector Ladeuze to defend his comrade and ask him to revoke his decision. Romsee was summoned to the Rector, who confided to him that he had to take into account the university’s financiers and made it appear that the conflict could be resolved. A few days later, however, Romsee was summoned to the Vice, who threatened him that if he did not reconsider his opinion, he too would be sent away. Romsee asked and received a new interview with Rector Ladeuze, who suddenly became very combative and proclaimed that he would not tolerate any expression of Flemish ‘extremism’ at his university. Romsee was allowed to continue his studies, but was sent away the following year because of the organisation of an unauthorised meeting.
The situation escalated further because the French-speaking and Flemish student associations were openly in conflict, and the French-speaking people were allowed to manifest and gather undisturbed. The academic authorities tried to undermine the power of the KVHV through the press, which had an opposite effect. The KVHV reacted by calling on all Flemish people to stop all financial support to the university, both directly and indirectly. This move struck like a bomb. However, the bishops mercilessly retaliated and threatened to banish anyone who participated in the boycott or any other action against the academic government.
The KVHV responded in a conciliatory manner, trying to restore peace by admitting that it was wrong of them to call for the university to be denied part of its funding. Three days later, on March 10, 1925, Rector Ladeuze pronounced the dissolution of the KVHV. Anyone still participating in its activities would be punished with exclusion.
However, the KVHV reacted ludicrously by stating that it did not consider itself dissolved. The conflict continued.
Relations between the KVHV and the government remained tense until 1930. The ‘Avis of 3 May 1924’ was never explicitly revoked, but quietly disappeared into the background.
Beeckman, Paul-Felix, De Studentenrevolte van 1924/25 te Leuven, Uitgeverij de Nederlandsche Boekhandel, Belgique, Anvers/Amsterdam, 1975.
Coll.: Cap’n
Paul-Felix Beeckman est né à Ninove le 24 janvier 1900. À la fin de la Première Guerre mondiale, il a étudié le droit à l’université Von Bissing, l’université de Gand sous l’occupation allemande. Ce n’est qu’en 1922 qu’il a pu poursuivre ses études à la KULeuven. Il y rejoint immédiatement le comité de rédaction de l’Algemeen Katholiek Vlaamsch Studentenverbond (AKVS) et publie dans Ons Leven (Notre vie). En 1924, il devient président de la KVHV (Association des étudiants catholiques flamands) à Louvain.
Dans cet ouvrage, il évoque la préparation et le développement de la révolte étudiante dans laquelle il a joué un rôle.
C’était une période de grande tension à l’Alma Mater de Louvain en raison de la question linguistique qui s’y posait. Les manifestations et les congrès se succèdent rapidement, et plusieurs magazines organisent une joute littéraire. Dans la rue aussi, des bagarres régulières entre étudiants flamands et wallons ont eu lieu. Le point de rupture a cependant eu lieu au petit matin, après le IXe Grand Congrès des étudiants néerlandophones. Ce congrès a eu lieu malgré plusieurs tentatives de boycott. À la fin de la réunion, deux étudiants flamands se sont rendus à pied chez eux lorsqu’ils ont été attaqués par un groupe d’étudiants francophones. L’un d’eux, Gabriel “Gaby” Colbacq, a volé la casquette d’un Flamand. Ce dernier a appelé ses camarades pour retrouver sa casquette. Deux étudiants, dont Berten Vallaeys, ont trouvé Colbacq et ont commencé la poursuite. Cependant, Colbacq s’est enfui dans sa chambre et a tiré sur les étudiants par l’entrée de la porte. Vallaeys a été gravement blessé et a été emmené. Colbacq a été arrêté et a avoué qu’il avait agi par haine raciale.
Lorsque les étudiants sont rentrés à Louvain après les vacances de Pâques, les autorités universitaires ont publié un avis interdisant toute manifestation, appelé “Avis du 3 mai 1924”. Ils ont également découvert que Colbacq avait reçu une peine très légère, ce qui a provoqué l’émoi des étudiants flamands car l’ordonnance semblait être dirigée contre eux. La KHVH, dirigé par Beeckman, a protesté contre cette situation. Beeckman a été convoqué par les autorités sans pouvoir se défendre, il a reçu le Consilium Abeundi, que veut dire qu’il a été renvoyé de l’université.
Le vice-président du KVHV, Gerard Romsee, a écrit une lettre ouverte au recteur Ladeuze pour défendre son camarade et lui demander de révoquer sa décision. Romsee est convoqué par le recteur, qui lui confie qu’il doit tenir compte des investisseurs de l’université et fait croire que le conflit peut être résolu. Quelques jours plus tard, cependant, Romsee est convoqué par les autorités, qui le menacent de le renvoyer lui aussi s’il ne reconsidère pas son opinion. Romsee a demandé et obtenu un nouvel entretien avec le recteur Ladeuze, qui est soudainement devenu belliqueux et a déclaré qu’il ne tolérerait aucune expression de l'”extrémisme” flamand dans son université. Romsee a pu poursuivre ses études, mais a été renvoyé l’année suivante en raison de l’organisation d’une réunion non autorisée.
La situation s’est encore aggravée parce que les associations d’étudiants francophones et flamandes étaient ouvertement en conflit, et que les francophones ont pu manifester sans être dérangés. Les autorités académiques ont tenté de saper le pouvoir du KVHV par le biais de la presse, ce qui a eu l’effet inverse. En effet, le KVHV a réagi en demandant à tous les Flamands de cesser tout soutien financier à l’université, tant direct qu’indirect. Ce mouvement a frappé comme une bombe. Cependant, les évêques ont exercé des représailles impitoyables et ont menacé de bannir toute personne ayant participé au boycott ou à toute autre action contre le gouvernement universitaire.
Le KVHV a répondu de manière conciliante, en essayant de rétablir la paix en admettant qu’il avait tort de demander que l’université se voie refuser une partie de son financement. Trois jours plus tard, le 10 mars 1925, le recteur Ladeuze prononce la dissolution du KVHV. Toute personne participant encore à ses activités serait sanctionnée par une exclusion.
Cependant, le KVHV a réagi de manière ludique en déclarant qu’il ne se considérait pas comme dissous. Le conflit a continué.
Les relations entre le KVHV et le gouvernement sont restées tendues jusqu’en 1930. L'”Avis du 3 mai 1924″ n’a jamais été explicitement révoqué, mais a tranquillement disparu dans l’ombre.
Beeckman, Paul-Felix, De Studentenrevolte van 1924/25 te Leuven, Uitgeverij de Nederlandsche Boekhandel, België, Antwerpen/Amsterdam, 1975.
Coll.: Cap’n
Paul-Felix Beeckman werd op 24 januari 1900 in Ninove geboren. Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog studeerde hij rechten aan de Von Bissing Universiteit, de Gentse Universiteit onder Duitse bezetting. Pas in 1922 kon hij zijn studies verderzetten aan de KULeuven. Hier trad hij meteen in de redactie van het Algemeen Katholiek Vlaamsch Studentenverbond (AKVS) en publiceerde hij in Ons Leven. In 1924 werd hij voorzitter van het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond (KVHV) te Leuven.
Hij bespreekt in dit werk de aanloop en de ontplooiing van de studentenrevolte waarin hij een rol speelde.
Het was een tijd van grote spanning aan de Leuvense Alma Mater door de taalkwestie die de kop op stak. Betogingen en congressen volgden elkaar in snel tempo op en verschillende bladen voerden een literair steekspel. Ook op straat kwam het geregeld tot een fysiek treffen tussen Vlaamse en Waalse studenten. Het breekpunt volgde echter in de vroege ochtend na het IXe Groot-Nederlands Studentencongres. Dit congres vond plaats ondanks verschillende pogingen om het te boycotten. Na afloop van de bijeenkomst liepen twee Vlaamse studenten naar hun kot, toen ze aangevallen werden door een groep Franstalige studenten. Eén van hen, Gabriel “Gaby” Colbacq ging aan de haal met de pet van een Vlaming, die op zijn beurt zijn kameraden optrommelden om de pet terug te vinden. Twee studenten, waaronder Berten Vallaeys troffen Colbacq aan en zetten de achtervolging in. Colbacq vluchtte echter zijn kot in, en schoot door de deuropening op de studenten. Vallaeys raakte zwaar gewond en werd afgevoerd. Colbacq werd gearresteerd en bekende dat hij gehandeld had uit rassenhaat.
Toen de studenten na de paasvakantie terugkwamen te Leuven was er een bekendmaking gepubliceerd door de academische overheid die elke manifestatie verbood, het zogeheten ‘Avis van 3 mei 1924’. Ze ontdekten eveneens dat Colbacq er met een zeer lichte straf af gekomen was, wat de Vlaamse studenten opjutte doordat de verordening tegen hen gericht leek te zijn. Het Verbond, onder leiding van Beeckman, tekende hiertegen protest aan. Beeckman werd bij de Vice geroepen en zonder enige kans om zich te verdedigen liep hij het Consilium Abeundi op, wat betekende dat hij van de universiteit werd weggezonden.
De Ondervoorzitter van het KVHV, Gerard Romsee, schreef een open brief aan rector Ladeuze om zijn kameraad te verdedigen en met de vraag om zijn besluit in te trekken. Romsee werd bij de Rector ontboden, die hem toevertrouwde dat hij rekening moest houden met de geldschieters van de universiteit en liet uitschijnen dat het conflict opgelost kon worden. Enkele dagen later werd Romsee echter bij de Vice geroepen die hem bedreigde dat indien hij zijn mening niet herzag, ook hij zou weggezonden worden. Romsee vroeg en kreeg een nieuw onderhoud bij rector Ladeuze die plots zeer strijdvaardig uit de hoek kwam en verkondigde dat hij geen enkele uiting van Vlaams ‘extremisme’ zou dulden aan zijn universiteit. Romsee mocht blijven studeren, maar werd het jaar erop alsnog weggezonden omwille van het organiseren van een niet toegelaten bijeenkomst.
De situatie escaleerde verder doordat de Franstalige en Vlaamse studentenverenigingen in openlijk conflict traden, en de Franstaligen wel ongestoord mochten manifesteren. De academische overheid trachtte de macht van het KVHV te ondermijnen via de pers, wat een averechts effect had. Het KVHV reageerde namelijk door alle Vlamingen op te roepen alle geldelijk steun aan de universiteit, zowel rechtstreeks als onrechtstreeks te stoppen. Deze zet sloeg in als een bom. De bisschoppen sloegen echter genadeloos terug en dreigden iedereen die deelnam aan de boycot of enige andere actie gericht tegen de academische overheid in de ban van de Kerk te slaan.
Het KVHV reageerde verzoenend, en trachtte de vrede te herstellen door toe te geven dat het verkeerd van hen was op te roepen om de universiteit een deel van haar financiering te ontzeggen. Drie dagen later, op 10 maart 1925, sprak rector Ladeuze de ontbinding van het KVHV uit. Iedereen die nog deelnam aan haar activiteiten zou bestraft worden met uitsluiting.
Het KVHV reageerde echter ludiek door te stellen dat zij zichzelf niet als ontbonden beschouwde. Het conflict duurde voort.
De verhoudingen tussen het KVHV en de overheid bleven gespannen tot 1930. Het ‘Avis van 3 mei 1924’ werd nooit uitdrukkelijk herroepen, maar verdween stilletjes naar de achtergrond.